هملت

بودن یا نبودن، مسئله این است.
آیا شایسته تر آن است که ضربه های روزگار نامساعد را تحمل کنیم یا سلاح نبرد به دست بگیریم و در مبارزه ی مرگ بار با دریای مصائب آنها را از میان برداریم؟
مردن، خفتن، خفتن و شاید خواب دیدن. آه مانع همین جاست. در آن زمان که این کالبد خاکی را بدور انداخته باشیم، در آن خواب مرگ، شاید رویاهای ناگواری ببینیم. ترس از همین رویاهاست که عمر مصیبت بار را اینقدر طولانی میکند. زیرا اگر شخص یقین داشته باشد که با یک خنجر برهنه می تواند خود را آسوده کند، کیست که در برابر لطمه ها و خفت های زمانه، ظلم ظالم، تفرعن پکبر، دردهای عشق شکست خورده و تحقیرهایی که لایقان صبور، از دست نالایقان می بینند تن به تحمل بر دهد؟